Category: Karolciowy przepis

Pizza z fetą i suszonymi pomidorami, czyli jak zmieniałam zdanie


Nowy rok zaczynam od retrospekcji jednego z sąsiedzkich spotkań, z którego pochodzi także crème brûlée. Przygotowanie pizzy po raz pierwszy w życiu mogłabym w pewnym stopniu potraktować jako metafora moich przejść w 2010 roku. Przed wieloma z nich (i przed domową pizzą, oczywiście) broniłam się rękami i nogami. Nie wszystko wyszło tak, jak planowałam. Ale efekt końcowy był lepszy i bardziej wyjątkowy niż kiedykolwiek mogłabym sobie wyobrazić. Sprowadzanie podsumowania minionego roku do jedzenia może nie jest zbyt ambitne, ale przekaz jest prosty – nigdy nie mów nigdy.
Do niedawna broniłam świętości pizzy restauracyjnej. Uznawałam, że pizzy samodzielnie po prostu robić nie warto, bo nie osiągnie się nigdy zadowalającego poziomu przy jednoczesnym zachowaniu spokoju i energii. Ale człowiek uczy się przez całe życie. Do domowej pizzy poprowadziła mnie desperacja. Musiałyśmy z Karolą przygotować coś typowego dla kraju, z którego pochodzi kupione przez nas wino. To był wymóg tego spotkania i serio, nie spodziewałam się, że będzie aż tak ciężko z moją kreatywnością. Walcząc z czasem, wygrała pizza, bo uznałyśmy, że psując to danie (przy jednoczesnym ogromnym ryzyku związanym z crème brûlée), najłatwiej będzie je uratować zamawiając jej odpowiednik w Pizza Hut.
No i stało się. Pokochałam domowe robienie pizzy. Za nieskończone możliwości w dobieraniu składników. Za jej prostotę. I za to, że mam przed sobą jeszcze dużo pracy w rozwijaniu mojej pozytywnej relacji z drożdżami. Nie ma to jak porządne wyzwanie na 2011.

Składniki (na 1 średniej wielkości pizzę):
Ciasto:
250g mąki pszennej
1 kopiasta łyżeczka drożdży w proszku
1/2 łyżeczki soli
około 150ml ciepłej wody
2 łyżki oliwy
Sos i dodatki (tutaj podaję naprawdę subiektywnie):
Puszka krojonych pomidorów
szczypta oregano
200g fety
garść suszonych pomidorów
świeża bazylia
świeża czerwona papryka
1. Przygotuj ciasto, łącząc mąkę, drożdże i sól. Dodawaj ciepłą wodę i oliwę ugniatając masę. Uformuj kulę z ciasta – jeśli to konieczne, możesz dodać więcej wody.
2. Gotową, zbitą kulę z ciasta włóż do naoliwionej miski – poobracaj się parę razy, żeby całe natłuścić. Przykryj miskę folią spożywczą i odstaw w ciepłe miejsce na około godzinę, aż ciasto podwoi swoją objętość.
3. Przygotuj sos, mieszając posiekane pomidory z puszki z oregano, ewentualnie solą i pieprzem. Nie przesadzałam z przyprawianiem sosu, pamiętając, jak słona jest feta, ale jego intensywność zależy od dodatków, jakie wybierzesz.
4. Pougniataj ciasto naoliwionymi rękami, a następnie rozwałkuj je na formie w dowolny kształt. Ważne, żeby ciasto było możliwie jak najcieńsze, ale zostaw oczywiście trochę grubsze boki.
5. Posmaruj ciasto sosem, wrzuć pokruszoną fetę, suszone pomidory i paprykę. Piecz w piekarniku nagrzanym do 240 stopni przez około 20 minut, jednak ten czas naprawdę może się różnić zależnie od rodzaju i wielkości piekarnika – przyglądaj się więc swojej pizzy na bieżąco.
6. Podawaj ze świeżymi listkami bazylii.
Smacznego!

Stir-fry z kurczakiem i fasolą, czyli obiadowy ideał

Moja miłość do fasoli nie jest chyba wystarczająco widoczna na tym blogu, ponieważ większość przepisów z jej udziałem ogranicza się niestety do wrzucania jej do każdej możliwej sałatki i na każdy rodzaj pizzy. Niestety wśród najbliższych jestem dość osamotniona w tej kwestii, stąd tym większa radość, kiedy jednym z przygotowanych przez Karolcię dań jest coś tak idealnie pasującego do mojego obiadowego gustu.
Fasola zastępuje tutaj makaron i zastanawiam się już, w ilu przepisach mogłabym wykorzystać ten patent. Z mojego punktu widzenia ta potrawa nie wymaga polecenia, jednak tym, którzy nie czczą fasoli w podobnym stopniu, gwarantuję: i zdrowe, i pyszne.

Składniki (na 2 porcje):
1 łyżkę oliwy do woka
1 pierś kurczaka pokrojonego w kostkę
200 g warzyw (użyłam mrożonej chińskiej mieszanki)
60 ml sosu sojowego
60 ml białego półwytrawnego wina
1 puszka drobnej białej fasoli, odlanej z zalewy
1 łyżka posiekanej świeżej kolendry albo natki pietruszki
1. Rozgrzej oliwę w woku i smaż mięso mieszając.
2. Dodaj pokrojone warzywa i mieszaj.
3. Gdy warzywa zaczną mięknąć, dolej sos sojowy i wino.
4. Gdy kurczak zbrązowieje i zacznie skwierczeć, dodaj odsączoną fasolę i smaż ciągle mieszając.
5. Przełóż zawartość na dwa talerze, posyp posikaną kolendrą lub pietruszką i od razu podawaj.
Smacznego!
Posted by Picasa

Chilli con Carne, czyli zdrowy Meksyk

Ta wersja chilli con carne nie zawiera żadnej gotowej przyprawy i oprócz świetnego smaku, jest to jedna z głównych cech, za którą tak bardzo cenię tą potrawę. Wiem, że niezwykle łatwo jest teraz dorwać gotowy mix do chilli con carne, ale chyba mam ochotę rozpocząć jakąś prywatną krucjatę przeciwko wszystkiemu, co zawiera glutaminian sodu i inne E-bajery. Nie mam charakteru dziarskiej eko aktywistki, tylko po prostu można znaleźć o wiele więcej satysfakcji przygotowując jedzenie, które od początku do końca jest zrobione z prostych, zdrowych składników.

 Składniki na dwie duże porcje:

1 łyżka margaryny lub masła
1 czerwona cebula
3 ząbki czosnku lub 3 kostki czosnku
300 g mielonej wołowiny
2 łyżki koncentratu pomidorowego
3 łyżeczki sosu chili
1 puszka pokrojonych pomidorów (ok. 400 g)
1 puszka czerwonej fasolki (ok. 400 g)
1 łyżeczka majeranku
1 łyżeczka słodkiej papryki
pieprz i sól, ew. przyprawa do mięsa wołowego
1. Rozpuść na patelni margarynę lub masło, wrzuć cebulę i czosnek, mieszaj aż się zeszkli.
2. Surowe mięso przypraw, dodaj pieprz i ugnieć widelcem
3. Włóż mięso na patelnię i smaż 4-5 minut. Jeśli powstaną grudki, rozgnieć je widelcem.
4. Dodaj koncentrat, sos chili, wymieszaj i podsmaż.
5. Dodaj pomidory, fasolę, majeranek i paprykę. Wymieszaj i zagotuj. 
Smacznego!

S

Sałatka z selerem, mozarellą i migdałami, czyli Mamo, tym razem Cię posłucham ;)

Nie ma to jak stracić nadzieję na to, że będę mogła pozbyć się płaszcza z misiem i lamerskich zimowych butów. Wiem, że pisanie i rozmawianie o pogodzie to taka klasyczna deska ratunku, kiedy nic ciekawszego nie pozostaje do powiedzenia, no ale naprawdę.. Kupiłam żonkile, wyglądają jak zielonkawe wodorosty. Założyłam lżejsze rękawiczki, odmroziłam sobie palce. Ratuję się więc jedzeniem.
Ta sałatka jest magiczna, ponieważ dopóki jej nie spróbowałam po raz pierwszy byłam pewna, że nie znoszę selera. Kiedy już zdałam sobie sprawę, jakie warzywo jem, zdążyłam się w niej zakochać ze względu na mozarellę, migdały i zielony groszek. Jest cudownie lekka i zielona.. I trzymajmy się opinii, że jest bardzo wiosenna 🙂
Update: Przepis jest autorstwa siostry Karoli, Kasi. Byłam ofiarą oszustwa i przywłaszczenia sobie praw autorskich przez cwaną blondynkę.

Składniki na 3-4 porcje:

4 pędy selera naciowego
200g groszku konserwowego (1 mała puszka)
80g migdałów
150g sera mozarella w kostce
4 ogórki kwaszone
Sos:
2 łyżki majonezu
3 łyżki jogurtu naturalnego
sól, pieprz
1. Pokrój seler i ogórki w kostkę. Możesz równiesz pokroić tak mozarellę, wtedy sałatka wygląda bardziej efektownie, jednak z lenistwa proponuję po prostu ją utrzeć.
2. Wymieszaj warzywa i ser z odcedzonym groszkiem i migdałami. Do zrobienia sosu wystarczy wymieszać jogurt z majonezem i dodać sól i pieprz według uzania.
3. Wymieszaj dokładnie wszystkie składniki z sosem i już 🙂 Sałatka jest równie dobra nawet na drugi dzień po podaniu, wystarczy, że przechowasz ją w lodówce.
Smacznego!

Zapiekanka makaronowa, czyli co ty wiesz o węglowodanach

Kontakt z klasycznym pasta cheese miałam do tej pory tylko raz, w Anglii. W sklepach musiałam dosłownie odwracać wzrok od działu z przeróżnymi wersjami tego dania (mówię o mrożonkach w tekturowych opakowaniach, niezdrowo, uzależniająco pyszne; kto widział, ten zrozumie). Wiedziałam bowiem, ile kalorii ma coś takiego i jednocześnie byłam świadoma, że za bardzo kocham ser i makaron, żeby mieć do tego dania jakiś racjonalny i normalny stosunek. 
No ale tym razem makaron z serem sam przyszedł do mnie, w postaci obiadu z przepisu Nigelli przygotowanego przez Karolę, w którym ja pełniłam tylko rolę asystenta. Jest to coś tak cudownego i grzesznego, że przeskoczyłam ze stanu moralnego węglowodanowego kaca prosto w stan czystej, błogiej, serowej radości. Mogę i mieć marzenia o zdrowym żywieniu i mogę je nawet po części realizować, jednak nic nie jest warte życie bez sera. 

Składniki (dla 3-4 osób)

250g makaronu penne z pełnego ziarna
250g sera żółtego (w oryginale pojawia się cheddar lub red Leicester, Karola użyła ementalera)
250g niesłodzonego mleka skondensowanego
2 jajka
1 łyżeczka gałki muszkatałowej
sól i pieprz

1. Ugotuj makaron. Zetrzyj ser, a następnie dobrze wymieszaj go z mlekiem i jajkami.
2. Połącz ugotowany i odcedzony makaron z masą serową, a następnie dodaj przyprawy do smaku.
3. Przelej masę do żaroodpornego naczynia i piecz w temperaturze 220 stopni przez 10-15 minut.
Wskazówka: Myślę, że ten przepis może być świetną podstawą do innego rodzaju zapiekanek makaronowych – potraktuj wtedy sos serowy jako bazę i dodaj to, co lubisz najbardziej. Szynka lub pieczony kurczak, kukurydza z puszki, oliwki, ogórek konserwowy – to wszystko będzie świetnie się komponować z łagodnym sosem 🙂
Smacznego!

Mufiny ciasteczkowe, czyli ekspres wśród ekspresów

Autorką tego przepisu jest Karolcia, do tej pory specjalista ds. Minumufinów (czekam do tej pory na prawa autorskie do publikacji jej przepisu), obecnie przekwalifikowana na specjalistę ds. Klasycznych Mufinów z Dodatkiem Ciastek.
Cudowne jest w nich to, że ciastka wykonują całą kreatywną robotę, kiedy w domu nie ma bardziej bajeranckich składników. Karola wybrała czekoladowo-kokosowe Pieguski, jednak jestem pewna, że każde kruche ciastko będzie pasować. Osobiście uwielbiam dobierać składniki od podstaw, jednak dla takich mufinów mogę zrobić wyjątek, ponieważ ciastka dają też cudowną chrupkość, którą możnaby uzyskać jedynie piekąc oddzielnie kruche ciasto czekoladowe. Aż taką fanatyczną purystką nie jestem, serio.

Składniki na 12 mufinów:

75g masła
250g mąki
1/2 łyżeczki sody oczyszczonej
2 łyżeczki proszku do pieczenia
75g cukru
200ml mleka
1 jajko
pół opakowania czekoladowo-kokosowych Piegusków (lub innych kruchych ciastek)
1. Rozpuść i ostudź masło.
2. W dużej misce wymieszaj sypkie składniki: mąkę, sodę, proszek do pieczenia, cukier. Wymieszaj.
3. Po ostudzeniu masła, przelej je do drugiej miski, łącząc z płynnymi składnikami, czyli jajkiem i mlekiem. Wymieszaj.
4. Przelewaj powoli płynne składniki do sypkich, mieszając wszystko widelcem. Pamiętaj, wymieszaj je tylko na tyle, żeby nie pozostawić śladów mąki czy cukru. 
5. Na koniec pokrusz ciastka na 0,5-1cm kawałki i przesyp do miski wraz z okruszkami. Wymieszaj i przelej miksturę do 12 foremek na mufiny.
6. Wstaw je do piekarnika nagrzanego do 200 stopni na 20 minut.
Smacznego!
Posted by Picasa

Kremowy sos pomidorowy Karoli, czyli duma Bydgoszczy

Prawda jest taka, że mój sos pomidorowy powstał w odpowiedzi na dzieło sztuki, jakim jest karolciowy sos pomidorowy z Bydgoszczy. To jest przepis, którego ja sama nie robię, pozwalając sobie patrzeć i krążyć po kuchni przez 10 minut, które zajmuje przygotowanie tego obiadu. Powód mojej bierności jest prosty i dotyczy tak samo sushi czy soli w beszamelu mojej babci: w niektórych daniach oprawa i autor są tak ważnym elementem potrawy, że ich brak to jak pominięcie najważniejszego składnika.
Ten sos dla mnie zawsze będzie sosem bydgoskim, przy którym będę krążyć, mruczeć i czekać, aż pojawi się na moim talerzu. Podaję go Wam, żebyście mogli stworzyć dla niego własną historię. Naprawdę warto.

Składniki na 2 porcje:

1 łyżka masła
2 łyżki mąki
150ml wody
1 kostka bulionowa (oliwa z bazylią lub pomidorowa)
3-4 łyżeczki koncentratu pomidorowego
1 ząbek czosnku (lub jedna kostka Knorr)
1 łyżeczka bazylii
1 łyżka śmietany
1. Rozpuść masło i dodaj do niego mąkę. Wymieszaj.
2. Dolej wodę i dokładnie wymieszaj. To bardzo ważne, żeby woda nie była gorąca, bo wtedy w sosie pojawią się grudki.
3. Dodaj kostkę bulionową i mieszaj, aż się rozpuści.
4. Dodaj koncentrat i ponownie dokładnie wymieszaj.
5. Dodaj czosnek i bazylię.
6. Doprowadź sos do wrzenia.
7. Dodaj śmietanę i ostatni raz wymieszaj. Nie dodawaj śmietany, gdy sos się jeszcze gotuje – śmietana się zważy.
Jeśli sos jest zbyt gęsty, możesz dodać wody lub śmietany.
Smacznego!
Karola

Posted by Picasa